6. august 2017

Sommarlesing: Norsk krim

Eg les ganske mykje krim - omlag halvparten av alle bøker eg les er innan krim- og spenningssjangeren. Når det gjeld norsk krim, vil eg gjerne følgja med og vera oppdatert - men eg verken kan eller vil lesa alt som vert utgitt og omtalt. Til det vert det utgitt for mange krimbøker av det eg vil påstå er av middelmådig kvalitet. Så eg er stadig vekk på leit etter verkeleg god norsk krim, gjerne av den typen der sjangeren vert variert, utfordra og utvida og der ein kan læra noko; om samfunnet, om menneskesinnet, om historie - eller andre ting. Eg likar også å bli skikkeleg overraska medan eg les.

Bøkene nedanfor er svært ulike både i form og innhald, men er "greie", lesverdige og underhaldande. Med unnatak av Kalypso, som kom ut i fjor, er alle frå 2017.


Det som aldri dør av Øistein Borge
Font forlag 2017
295 sider, eBokBib

Boka er ikkje tjukk, men kunne med fordel ha vore stramma opp ein del meir; fyrste halvdel har nemleg litt dårleg framdrift. Etter kvart vert det meir engasjerande og mot slutten er det riktig så spennande.

Det som aldri dør er betre enn den fyrste boka Den syvende demonen. Denne heng betre saman og har tydelegare skiftingar. Hovudpersonen er den same som me kjenner frå forrige bok; den velmeinande og sympatiske Bernhard Bull.

Boka har eit interessant, truverdig og originalt bakteppe sidan handlinga er lagt til Nord-Irland i fortid og notid. Miljøskildringane er levande og gode. Personskildringane er etter mitt syn svakare; eg tykkjer fleire av karakterane er uklare og vage. Nokre kunstige og merkelege dialogar trekker også ned heilskapsinntrykket, men eg vurderer likevel leseopplevinga mi til terningkast 4+.


I djevelens klør av Jan Boris Stene
Vigmostad & Bjørke 2017
281 sider, papirbok lånt på biblioteket

Eit skikkeleg gammaldags kriminalmysterium der handlinga er lagt til eit fornemt hotell utanfor Trondheim - i år 1917. Stene er ein forfattar som tydeleg har lest sin Stein Riverton og sin Bernhard Borge. Truleg har han også vore inspirert av John Dixon Carr, Agatha Christie og Dorothy Sayers - og særleg frå Sir Arthur Conan Doyle sitt forfattarskap. Etterforskarane Falkener og Wilberg minner sterkt om Sherlock Holmes og Dr. Watson.

Personskildringane er ikkje spesielt bra her heller, men det er på ein måte med å understreka det klassiske i boka: Verken Doyle eller Christie gjekk særleg djupt inn i psyken til karakterane sine. Det er det personane gjer, seier og ikkje seier som er avgjerande - ikkje det dei tenkjer og føler.

Boka er vel ikkje så voldsomt spennande, men ho har absolutt underhaldande kvalitetar. Eg set pris på at ein forfattar går tilbake til kriminallitteraturen sine røtter. Terningkast 4.


Forliset av Frode Granhus
Vigmostad & Bjørke 2017
313 sider, eBokBib

Storslagne naturskildringar er blitt ei av varemerka for "Lofotkrimmen" til Granhus. I denne boka er den ubehagelege og gjennomtrengande kulden med på å skapa ei ekstra uhyggestemning. Men elles er det nesten for mykje av det gode; dei mange naturskildringane og skildringar av ver og uver gjer at handlinga stoppar litt opp og fjernar noko av drivet og tempoet som elles er greit nok.

Dette er bygdekrim der handlinga er lagt til ein stad "der ingen skulle tru at nokon kunne bu". I femte avsnitt av serien er det duka for nye utfordringar og mystiske hendingar for hovudpersonen; lensmann Rino Carlsen. Eit makabert likfunn har ein viss samanheng med eit forlis for nokre år tilbake. I ei sidehistorie får ein møta ein fastspent pasient på eit underleg sjukehus. Plottet er ganske innfløkt, men saka får ei naturleg om enn ikkje heilt truverdig løysing. Terningkast 4.


Avgrunnsblikk av Jørgen Brekke
Juritzen 2017
316 sider, eBokBib

Jørgen Brekke og Odd Singsaker har sjarmert meg nok ein gong - og eg gledar meg til neste bok. Dette er verkeleg spennande og drivande lesing! Singsaker er ein fin og menneskeleg type som eg er blitt glad i.

På elegant og oversiktleg vis får lesaren presentert tre ulike historiar som gradvis vert fletta saman. Handlinga er lagt til tre ulike tidsperiodar og det vert hoppa att og fram i tid. Men sidan dei korte kapitla vert innleia med månad, årstal og perspektiv er det ikkje vanskeleg for lesaren å halda fokus.

Innleiinga av boka er uhyggeleg sterk sidan det handlar om eit barn som tek livet av ein tyrannisk far. Elles får ein i boka eit innblikk i wiccabevegelsen; ein slags hekseklubb eller noko som paradoksalt nok kan kallast ein "hedensk religion".
Avgrunnsblikk er ei intrikat og interessant forteljing skriven med ein lett og ledig penn. Terningkast 5.


Kalypso av Ingar Johnsrud
Lydbokforlaget 2016
Speletid 12:09, lydbok lånt på biblioteket

Ei bok eg har utsatt og grugleda meg til. Eg tykte den forrige boka Wienerbrorskapet var bra, men at ho var unødvendig valdeleg - og difor har eg hatt denne på vent ei tid.
Men altså, denne Johnsrud er fabelaktig. Dette er ein sidevendar; ei intens, intelligent, actionfylt og superspennande forteljing - logisk oppbygd og med uventa hendingar og interessante karakterar. Stemninga er mørk - og ein er heile tida uroleg for korleis det skal gå.

Eg tippar Johnsrud har Jo Nesbø som føredøme. Hovudpersonen Fredrik Beier kan i alle fall seiast å vera ein slags fjern fetter av Harry Hole. Dei er like smarte, like rufsete og like rusavhengige. Og like sårbare. Beier sin kollega Kafa Iqbal framstår som litt uinteressant, men epilogen i denne boka antyder at det kjem ein oppfølgjar der me kjem meir inn i livet og under huda hennar..

Ivar Nergaard les som alltid med sjarm og innleving, men er ikkje like stødig som han brukar å vera - eller er det Johnsrud sin feil? Eller les Nergaard trykkleifane? Eg er usikker her.

Eg vart positivt overraska over denne boka. Valdsskildringane er ikkje like ubehagelege og utbroderte som sist, men dersom eg skal framheva noko negativt med Kalypso så er det dette; alle kroppsvæskene. Eg tåler ein god del ekle skildringar ettersom eg les ein del slikt, men her er det myyykje blod, hjernemasse, avføring og andre menneskelege avsondringar. Og mykje likstank. Sarte lesarar bør difor finna noko anna å lesa enn denne.
Trass i desse innvendingane gir eg boka terningkast 5.

4 kommentarer:

  1. Aahh.. jeg syns også Kalypso var veldig god! Johnsrud har seilet opp som ny blant norske favoritter hos meg. Likte også Wienerbrorskapet. Øystein Wiik har jeg også sansen for. Og nå kommer både Tom Egeland, Jørn Lier Horst, Wiik og Aslak Nore med nye bøker. Det kan bli en spennende høst :)

    SvarSlett
    Svar
    1. Det blir ein kriminelt bra haust, det er eg sikker på. Eg ser også fram til nytt frå Wiik, Egeland og Nore - og ikkje minst: Torkild Damhaug.

      Slett
  2. Har lest Granhus, Brekke og Johnsrud - ser vi er ganske så enige der :-) Fin oppsummering av en spennende sommer!

    SvarSlett
  3. Flott og kjapp oppsummering! Takk for at du minnet meg på Øistein Borge, leste første boken, tror jeg må få med meg denne også. Kalypso har jeg ikke hørt, digger Ivar Nergaard som innleser, så denne må jeg også høre.

    SvarSlett